Her akşam üzeri bir cruise gemisi geçiyor penceremin önünden. Bazıları gerçekten devasa, bilmem kaç katlı, bazıları ise daha küçük. zaten zaafım var, bir de önümden geçiyorlar şimdi nispet yapar gibi. Körfezden yavaş yavaş çıkıyorlar her akşam, muhtemelen bir Yunan adasına doğru. Ben sadece gemiyi, geminin küçük pencerelerini, kenarlardaki filikalarını görüyorum. İçindeki insanları göremiyorum, tıpkı onlarında ayrılırken İzmir'e baktıklarında sadece üst üste yığılmış binalar ve onların pencerelerini seçebildikleri ama beni göremedikleri gibi. O yüzden onlar, benim o içinde oldukları gemiye baktığımı da göremiyorlar. Her seferinde "ah o gemide olsaydım şimdi" diye aklımdan geçirdiğimi de bilmiyorlar elbette. Onların yerinde olmak istediğimi, bir limandan diğerine seyahat ederken üst üste yığılmış gibi duran evlere ve onların pencerelerine bakmak istediğimi bilmiyorlar. Hasetimden çatladığımdan da haberleri yok tabi.
